Naast Orgeldeun voor en na (zie hier) en Soms (zie hier) is Skelet één van mijn drie vroegste composities die de prullebak heeft overleefd. Het is op basis van een gedicht van M. Vasalis (pseudoniem van de dichteres Margaretha Doogleever Fortuyn, 1909-1998) gecomponeerd voor een vierstemmig koor dat ik in die tijd dirigeerde. In 2020 heb ik wijzigingen voor het koor aangebracht en er een - naar mijn inzicht, verrijkende - pianobegeleiding aan toegevoegd.

Dit is het gedicht:

De dood is zo vaak afgebeeld
als een skelet met veel te grote handen en grijnzend
met de harde ijzren tanden als van een hark.

Ik moest zo oud en zo verwonderd worden
om te begrijpen dat dit juist het leven is
dat van verleidingen ontdaan,
wanneer men lang en ver genoeg is doorgegaan
met iedre stap dieper gedreven
in't drijfzand van een waar bestaan,
zo voor mij durft te staan.

Ik lach terug, het lijkt wel op een vrouw,
die zich zo met haar man verbonden weet,
dat ze zich niet meer voor hem kleedt
en triomfantelijk vertrouwt,
dat hij wel van haar houdt.

Nu weet ik ook waarom ik steeds iets vrolijks vond
in die gedaante en die schaamteloze kale mond.
De lichtekooi der ribben, waar het hart eens hing en zong.

Vogel van licht, gevangen in de warme landen.
Van alles, dat tot leven heeft verleid,
blijft niets gespaard dan die doorzichtigheid.

Geen zang, geen zorg, geen lief, geen vuur, geen licht.

Alleen dit anoniem, ijzeren, lachende gezicht
en deze kooi en deze overgrote harde handen.

Afterthought sotto voce.

Misschien heb ik u wel tot op uw botten lief gekregen,
onmenselijk, onbeschaamd en grijnzend leven.
Maar 't kwam niet door die beendren.

Even moet ik op adem komen.
Later zal ik voor u zingen,
hoe vaak, hoe zacht uw vingeren mij vingen.